Çernobil!

Çernobil’deki yüzlerce, binlerce,bu dünyadaki onların içinde olduğu milyonlarca seslerden birisi şöyle diyor:
“Normal bir insansındı! Sonra bir gün birdenbire Çernobil insanına dönüşürsün. Herkes gibi olmak istersin;ama olamazsın. Sana farklı gözlerle bakmaya başlarlar. Sirarlar: ” korkutucu muydu? Santral nasıl yandı? Neler gördün? Artık çocuğun olabilir mi?Eşin seni terk eder mi?” Ilk zamanlar hepimiz bir hayvana dönüştürülmüştük. Herkes başını bize çevirip bakıyordu. “Oradan gelmiş! ” Hepsinin ortak noktası ise Çernobilli olmaları…Çernobilli olmanın acılarını yaşıyor olmaları… Tıpkı onların ve ülkemizdeki benzerlerinin acısını duyan ve belki de günün birinde onların duygularını başka sözcüklerle söyleme durumunda kalacak olan bizler gibi. Ama sahnede neşeli bir olay anlatılmıyordu. Yalnız oradakilerin mi? Peki ya buradakiler, Turkiye’dekiler, Karadeniz’in sahilinde yaşayanlar? Onlarında unutmasını istemiyorlar mı? İstiyorlar.
Radyasyonun etkisiyle kanser olup henüz yaşamının baharını sürerken benzer binlercesi gibi yitirdiğimiz Sevgili Kazım KOYUNCU ‘nun güzel bedeni henüz nükleer radyasyonla kirlenmiş Karadeniz’in zümrüt yeşili ile örtülü topraklarında iken hem de…
Siz de yaşadıklarınızı ortaya koyun. Tanıklık edin! Tanıklıkları çoğaltalım. ” Çernobilden Sesler” bir nükleer felaketin sözlü tarihi kitabını okuyun. Çekilen binlerce fotoğrafa ulaşıp insanlara ve doğaya bakın. Ne hale geldiğini görün. Radyasyon görünmez diyenlere inanmayın; ” Radyasyon görülüyor!” Onların seslerini duyun. Sanki siz söylüyormuşsunuz gibi yüreğinizde hissedin. Çernobil patlaması sırasında çocuk olan Katya’nın söylediklerini duyun ve Çernobilli olmanın şimdi ne demek olduğunu bir de onun gözünden anlayın.
Çernobil’deki patlamanın Yalnız insanlara değil, doğaya ve doğada yaşayan diğer canlılara neler yaptığını öğrenin.
Nükleer santral bir bombadır ve gunun birinde Hirosima’daki, Nagazaki’deki gibi patlar. Onun için bunları iyi bilenler hala haykırmayı sürdürüyor:
“Nükleer Santral İstemiyoruz!”