ÇOK ACI BİR HİKAYE YAZDIN BE BAŞKANIM ” GÜLŞAH DURBAY ANISINA”

GÜLŞAH DURBAY ANISINA

Kolay kazanılmamış zaferlerin yiğit evlatlarıydılar. Kentin kıyıda kalmış köylerinden umutları ile çıkıp Cumhuriyetin adaletini, fırsat eşitliğini meydanlara taşıdılar. Bize hikayeler lazım dediği gündü zafere vurulan umudun damgası.

Çocuk yurdun temelidir diye başlayan mücadelen çığ gibi büyüdü. O çocuk şimdi Şehzadelerin başkanı dedin. Manisa sokaklarında umuda koşan çocuklardınız. Umudu bayrak yapıp Cumhuriyeti yukarı,en yukarı taşıyanlardan. Çocuk heyacanınla gezdiğin sokaklarda şimdi sana veda edenlerin göz yaşı sel olup aktı. İnsan insan dediğimiz bu günlerde kocaman yüreğinle çok şey öğrettin bizlere.

Yılmayanların , kavgayı bırakmayanların mücadelelerine ışık oldun.

BİR KENT AĞLIYOR

Son kez geçtiğin bu sokaklarda bir kent ağlıyor. On binlerin gözyaşları ile sel olup akan bir sevgi seli oluyor sokaklar. Kentler ağlamaz demiyorum, kentlerin ağladığını bu gözler gördü. Bu gözler bıraktığın umudu, ışığı gördü. Kentlerin hikayeleri vardır. Kentlere hikayeler katan büyük yüreklerde. Şimdi kentin sokaklarında senin yazdığın hikayeler sevgiye çiçek açıyor. Zemherinin ortasında açan bir papatya güneşe boy veriyor. Kentler ağlar başkanım, kentler hıçkıra hıçkıra ağlar, ağladı ben gördüm.

ÇOK ACI BİR HİKAYE YAZDIK

Çocuk yurdun temelidir diye başladığın bu yolculuğun hikayesi kazındı hafızalarımıza. Mücadele dediğin her an, umut dediğin her an kazındı. Böyle olmamalıydı. Böyle amansız, böyle birden bire. Mücadele ile başladığın yolu yine mücadele ederek tamamladın. Biz anladık ki yaşamak aldığın son nefese kadar umut etmekti. Yaşamak hep ileri bakmaktı, yaşamak kente hikayeler bırakmaktı. Acıda olsa bu son hikaye, kalplerimizde filizlenen binlerce hikayenin kahramanı sensin.

Işıklarda uyu başkanım.

Işıklar yoldaşın olsun…

Nihat Coşkun